Nie wiem, jak rozpocząć tę krótką notatkę i jak opisać uczucia, które wzbudza we mnie ta książka. Cenię ją, nawet bardzo wysoko, szczególnie za piękny opis zmagań kobiety, która żyje w brutalnym świecie pełnym przemocy. Opis jej trosk, lęków, ciągłej walki, smutków, jej pięknego, szlachetnego serca, które przygarnia skrzywdzoną przez mężczyzn dziewczynkę (można powiedzieć, że niepełnosprawną, odrzuconą przez społeczeństwo i rodziców). Dostrzega w tej biednej istocie cząstkę siebie i za wszelką ceną próbuje ją obronić. Tenar przypomina mi moją Żonę.

Czy to brzmi jak powieść fantastyczna? No właśnie nie. Dodać jeszcze opis zmagań mężczyzny, który utracił swą moc, swoje zdolności i nie może tego zaakceptować. Miota się w szaleństwie i ucieka. To raczej książka o starości, o walce z jej demonami.

Podróże po Ziemiomorzu z Ursulą Le Guin są dla mnie odskocznią. Mimo, że nie należą do łatwych, są wypełnione filozofią taoistyczną, która jest wciąż mi słabo znana, to dają mi te unikalne chwilę zachwytu nad światem, nad tym jaki on jest, w jego całej okazałości. Chwile, które japończycy nazywają “korembi”, kiedy widzą piękne światło słoneczne migające przez liście. Jest w tej prozie coś magicznego, chociaż magii nie ma w niej zbyt wiele.

Tenar, Ged, Tehanu, widzę Was schodzących po tym zboczu, rozmawiających o Ogionie. Przyjdzcie do mnie, porozmawiajcie ze mną.

Nie wiem, jak rozpocząć tę krótką notatkę i jak opisać uczucia, które wzbudza we mnie ta książka. Cenię ją, nawet bardzo wysoko, szczególnie za piękny opis zmagań kobiety, która żyje w brutalnym świecie pełnym przemocy. Opis jej trosk, lęków, ciągłej walki, smutków, jej pięknego, szlachetnego serca, które przygarnia skrzywdzoną przez mężczyzn dziewczynkę (można powiedzieć,...